Relaxin' Bali

Zo, en dan na zo'n 9 maanden is het toch eindelijk tijd voor m'n laatste verhaaltje.

Voor de tweede keer tijdens m'n reis kwam ik aan in Bali, dit keer voor een iets langer verblijf dan de vorige keer; tijd om eens even goed rond te kijken op het eiland. Sinds november 2014 was er blijkbaar iets veranderd qua immigratie, want we konden dit keer zonder visa on arrival en zonder iets te betalen doorlopen met onze Nederlandse paspoorten (Exemption of Visa voor 30 dagen). In de muur van "yes sir, taxi sir, good price for you!" roepende taxichauffeurs zien we het bordje met onze naam en worden we door hotel eigenaar Kadek naar ons hotel gebracht. Het is meer een homestay dan een hotel, maar het ziet er allemaal prima uit en was dan ook goed beoordeeld op internet. We ploffen onze spullen neer en onszelf er achteraan, want we waren geland om half twee 's nachts, en met nog een uur rijden er bij was het wel een mooie niet-christelijke tijd voor een tukkie.

We verblijven vier nachten in het hotel en krijgen elke ochtend weer een ander Balinees gerecht voorgeschoteld, terwijl we op ons rustige gemak even lekker acclimatiseren en wat van de stad bekijken. De eerste dag maken we een flinke wandeling, gewoon om het gevoel van rondlopen in zo'n compleet ander land te ervaren, en in de avond eten we voor een schijntje bij een lokale Warung (klein restaurantje voor locals) waar we er meteen even aan herinnerd worden dat we de volgende keer misschien even 'not spicy' aan onze bestelling moeten toevoegen. We hadden bij het hotel al te horen gekregen dat er op dit moment ook het Bali arts festival aan de gang is in Denpasar en besluiten hier dan ook een dagje naar toe te gaan. Het leuke is dat het geen festival is voor de toerist, maar voor de Balinezen zelf; we wanen ons een dag lang als outsiders en kijken naar Balinese instrumenten, muziek, theater en dans. Ik moet zeggen dat ik toch wat moeite heb om alle ping-ping-pingelmuziek met vreemde melodieën en ritmes te verteren, maar de sfeer is leuk, de dans mooi, de saté heerlijk, en het is tof om een kijkje te hebben in wat de lokale bevolking doet in hun vrije tijd. Als we dan een dag later naar Kuta gaan (waar je toch een keertje heen moet) dan is het een volledig andere wereld; hippe ventjes en erg opdringerige verkopers willen alles wat los en vast zit aan de man brengen, voor een bedrag waar je er in Nederland drie voor kunt halen. Afdingen is een haast ridicuul gebeuren; Liselot koopt bijvoorbeeld twee houten oor-plugs na ze af te dingen van 400.000 (26 euro) naar 60.000 (4 euro) roepia, en dat is waarschijnlijk nog steeds te duur.

Na drie dagen gaat onze reis verder en worden we na een rondrit door het noorden langs verschillende tempels (o.a. de grootste Mother Temple en de Holy spring temple) en de vulkaan met bergmeer Mount/Lake Batur, afgezet in het culturele hart van Bali; Ubud. We vinden daar een erg relaxte plek bij het Made Arsa homestay en besluiten voor drie dagen te blijven. In die tijd verkennen we de stad via een lange wandeling langs Ubud Palace, door de rijstvelden en met de fiets crossen we nog een dag tussen de auto's en brommers door om een erg mooie tempel met omliggende rijstvelden te bekijken. Pas de avond voor ons vertrek besluiten we eigenlijk dat we misschien maar richting Lombok moeten gaan reizen; het hoogseizoen staat voor de deur, en zeker de kleine eilanden voor de kust van Bali en Lombok gaan later in de maand overspoelen met toeristen. We laten ons afzetten in Padang Bai en nemen vanaf daar de public ferry (goedkoop maar traag, en niet met toeristen maar lekker tussen de Indonesiërs) naar Lombok en vervolgens met de taxi naar Senggigi. We verblijven daar in een homestay met zwembad, en eigenlijk ondernemen we niet eens zo veel. We hebben ook al zoveel gezien in de afgelopen maanden, dat deze trip in Indonesië eigenlijk een beetje verwordt tot relaxen, niet te veel inspanning en ons lekker te laten vermaken en verzorgen, iets dat we ook wel prima vinden. We blijven maar kort op Lombok en zien af van het beklimmen van Mount Rinjani (iets dat ik op een gemotiveerder moment zeker zou hebben gedaan) maar besluiten een lokaal bootje te charteren en ons na een dagje snorkelen bij de Gili's af te laten zetten op Gili Trawagan.

Ons verblijf op het kleine eilandje is eveneens ontspannen, lekker eten en snorkelen, maar eerlijk gezegd is dat ook het enige dat je er kunt doen; het eilandje is één groot resort, overal hotels, homestays, restaurantjes en wat meer. Een voordeel is dat er geen gemotoriseerd verkeer op het eiland is; je kunt fietsen, met paard en wagen, en hier en daar zien we een elektrische brommer. Ik besluit hier ook dat het eindelijk eens tijd is om een duikje te maken! Na wat recensie-onderzoek boek ik voor een dag en maak ik twee duiken bij de stekken Turbo en Meno Wall. 25 meter onder water in een 3mm shorty en het dan nog warm hebben omdat het water 29 graden is; opvallend verschilletje met al dat klappertandenduiken in een 7mm full wetsuit wat ik zo gewend ben van thuis. En ook het zicht is voor de verandering fenomenaal; alsof je boven water bent en het gewoon ietwat mistig is. Overal vis, overal koraal, en we spotten nog een paar mooie zeeschildpadden en ander tropisch onderwaterleven.

De volgende dag vertrekken we al weer en het kost ons toch best wat moeite om te komen waar we wilden zijn (of beter; waar we moesten zijn aangezien we al iets geboekt). Bij gebrek aan een directe verbinding zonder al te veel te moeten omreizen, hebben we weinig andere keuze dan een duurdere toeristische fast boat te nemen via een omweg naar Sanur op Bali vervolgens naar Nusa Penida. Leuk en aardig dat ze het een 'fast boat' noemen overigens, maar als je bijna twee uur zit te wachten tot het stomme ding eindelijk aan komt varen en je er op kunt, dan maakt het niet zoveel meer uit dat de overtocht anderhalf uur in plaats van 4 uur duurt, meer dan een wat chiquere versie van een trage overtocht is het niet. We missen dan ook onze aansluiting en weten uiteindelijk via een lange busrit en nog een fast boat (dit keer slechts 20 minuten te laat) alsnog op onze plek bestemming te komen terwijl de zon al bijna onder gaat. Het enige dat we die avond dan ook nog doen is een heerlijk potje Saté Lontong en heerlijke Terang Bulan (dikke pannenkoek met banaan en choco) halen bij een lokaal kraampje.

Nusa Penida is een soort Bali maar dan 20 jaar geleden; het bruist er nog lang niet zo hard en toeristen zijn schaars, maar eigenlijk vinden we dat wel fijn. We spenderen een avond in een openlucht cafeetje waar lokale bandjes lokale muziek spelen "♫ oooh Lombok I Looooove youuuu ♫" (Lombok als in 'pepers') waar het bintang bier rijkelijk vloeit, en kinderen die amper van de basisschool zijn al met flesjes pils en sigaretten op de lip rondlopen (iets dat overigens prima in lijn ligt met het scooter gedrag overal in Indonesië; iedereen heeft er eentje en het is niet ongewoon om kinderen zonder helm op zo'n ding te zien rondscheuren). Ook doen we nog een fietstocht, maar met het bergachtige landschap en de brakke fietsjes die we hebben meegekregen hadden we gewenst dat we een brommer hadden gehuurd (note to self voor volgende keer). En hoewel je bij Nusa Penida ook mooi kunt duiken besluit ik daar mee te wachten tot op het volgende eiland; Nusa Lembongan.

Het laatste eilandbezoek voor we terug gaan naar Bali is weer wat meer in de stijl van de Gili's; overal hotels, resorts en toeristische attracties. Zelf besluit ik meteen de tweede dag een duiktrip te plannen, en we gaan twee duiken maken, bij Manta Point en Crystal Bay. En hoewel het altijd afwachten is of moeder natuur je geeft waar je op hoopt doet de eerste stek z'n naam eer aan; we spotten een aantal keer ver af een Manta maar zijn ook nog gelukkig genoeg om twee van deze grote beesten voor ons langs te zien zweven, wat een magnifiek gezicht. Crystal Bay, dat we op Nusa Penida vanaf de kant al hadden bekeken onder genot van een heerlijk maaltje Gado Gado á 40 cent, is een hele andere duikervaring. De stroming is erg sterk en ik ga hard door mijn lucht heen, en hoewel het er mooi is qua koraal spotten we helaas geen grote vissen en was het eerste deel van de duik zo inspannend dat het van mij wel wat relaxter had gemogen (ook deels m'n eigen fout door niet dicht genoeg op de bodem te zwemmen, maar je wilt het koraal ook niet beschadigen natuurlijk). Voor de rest van onze dagen daar doen we wederom voornamelijk relaxen, souvenirtjes kopen en lekker eten, voor we terug gaan naar Bali.

En daar zijn we dan weer; terug op Bali. Met een aantal taxi's en public busses komen we aan in Tulamben; voornamelijk bekend om het duiken, aangezien het Liberty scheepswrak vlak voor de kust ligt. De bedoeling is dan ook dat ik er nog wat duikjes ga doen, want voor de rest is er ook niet zoveel te beleven. We krijgen er een mooie plek in een hotel met mooi zwembad en ik ga op zoek naar een duikschool. Ik boek een duik en wordt de volgende ochtend vroeg opgepikt. Helaas zijn de duik en de instructeur niet wat ik gehoopt had, bovendien krijg ik een uur na de tijd migraine en dan zit het er wat betreft duiken helaas op. De volgende dagen is de zee dan ook nog zo onstuimig dat snorkelen en alsnog proberen te duiken geen optie zijn, dus kunnen we weinig anders dan chillen in het hotel.

Na drie dagen gaan we vervolgens terug naar Ubud en de meeste relaxte homestay van ons hele verblijf in Indonesië, nog een kleine week voor we terug gaan naar NL. Toch hebben we daar nog twee hele leuke dagen. We doen een trip met de auto naar de grootste rijstvelden van Bali bij het dorp Jatiluwih en we bezoeken de Tanah Lot; een tempel aan de kust op een eilandje dat tijdens vloed onbereikbaar is, maar voor mij veeeeel te toeristisch en daardoor overrated. Ook genieten we tijdens deze trip met de auto van alle mooie versieringen overal (de Galungan ceremonie is bezig terwijl we er zijn) en kletsen lekker met een local van het hostel die ons overal heen brengt. En om het helemaal goed af te sluiten volgen we nog een kookcursus op onze laatste dag in Ubud. We maken acht gerechten (twee er van de bekende gele saus en, uiteraard, satésaus) en genieten vervolgens enorm van al onze zelfgemaakte gerechten. Een aanrader!

En dan... is het bijna zo ver. Voor onze laatste drie dagen op reis hebben we besloten ons even in de watten te laten leggen. We hebben een 'duur' hotel geboekt in Jimbaran met mooie kamer, fijn zwembad, lekker ontbijtbuffet en trakteren onszelf nog op een 2,5 uur lang durende behandeling in het spa van het hotel. We worden van boven tot onder gekneed, gescrubd en gewassen en kunnen daarna nog even lekker uitbubbelen in een jacuzzi; er zijn slechtere dagen. En met nog een lekker maaltje op het dakterras gaan we dan voor de laatste keer slapen in een ander bed dan thuis. Bali was niet super spectaculair in de zin van avonturen, maar vooral ontspannend, iets dat eigenlijk ook precies was waar we naar op zoek waren, want we hadden al zo verschrikkelijk veel moois gezien en gedaan in de maanden er voor dat we eigenlijk ook geen motivatie meer hadden om veel te ondernemen.

En nu... zit ik al weer thuis en is het tijd om iedereen weer te gaan zien en m'n leven hier weer opnieuw in te richten. En ja, ik heb er zin in, want hoewel het reizen heel mooi was en een fantastische ervaring, tegen het eind had ik toch ook wel erg veel zin om weer thuis te komen en iedereen te zien, en kijk ik ook in spanning uit naar wat er in de komende maanden gaat gebeuren qua wonen, werken en alle veranderingen die daar bij komen.

En sowieso, meer reizen kan altijd nog.