South Island

Hallo mensen!

Ik kreeg zo onderhand al van meerdere kanten de opmerking dat het zo lang stil was geweest, en het is inderdaad al weer een goede anderhalve maand geleden, en ondertussen zijn we al weer terug in Wellington en hebben we het hele zuiden gedaan. En ja; het was mooi!

Nadat we een paar dagen in Wellington hadden gezeten besloten we toch maar de oversteek naar het zuid-eiland te maken, aan boord van de Interislander, om te kijken of we daar een roadtrip konden versieren. Altijd leuk natuurlijk, zo op het dek van de veerboot, en de aankomst zag er al veelbelovend uit; het laatste stuk voor we aanmeerden in Picton vaar je tussen de groene bergen door.. een soort kleine fjorden. Het telefoongesprek met het hostel dat we hadden geboekt was al wat opvallend; een bijna overdreven vriendelijke dame die in real life niet anders bleek te zijn. "Ohhh helloooo sweethearts, of course we have a room for you, hallelujah!" "How wonderful a day, please follow me this way darling" enzovoorts. Blijven steken in de hippie-jaren is mijn vermoeden. Alle muren in het hostel volgeschilderd met watervallen, beesten en mytische figuren, briefjes met spreuken en kleuren overal, en wij besloten in dit hostel maar eens even lekker te chillen; een groot tweepersoonsbed in een privé kamer met handdoeken neergelegd als twee zwanen, en een huppelende bazin die constant door het hostel fladdert. Meteen dezelfde avond vinden we een briefje in het hostel van een Duitse broer en zus die 2 of 3 mensen zoeken voor een roadtrip. Meteen contact gezocht en een dag later afgesproken, de trip voor het zuideiland geregeld... het kan verkeren.

Vanuit Picton begint dus onze trip rond het zuid eiland, zelf zijn onze reisgenoten van plan er zo'n 3 weken voor uit te trekken, maar als wij langer willen kunnen we altijd besluiten een andere kant op te gaan. Omdat Wiebe nog een vriendin had in Kaikoura, en een van m'n roadtrip-genoten uit Australië Pippijn daar op het moment ook zit en werkt, is het onze eerste stop op de trip. Kaikoura (wat letterlijk betekent "eat crayfish" zo laat ik me door meerder mensen vertellen) staat vooral bekend om z'n dolphin encounters, whale watching en albatross tours. Het is gigantisch duur allemaal, dus zelf zie ik van dergelijke tours af, maar Liselot gaat zwemmen met dolfijnen en achteraf lijkt het toch best tof te zijn geweest. We doen op de laatste dag nog een klimtocht naar de top van Mount Fyffe, nabij het dorp, en dat is al met al een aardige klim moet ik zeggen; we starten ergens op een aantal tientallen meters boven zee (Kaikoura ligt logischerwijs direct aan zee) en eindigen een goede 4 a 5 uur later op 1602 meter hoogte. Helaas zit de top in de wolken en hebben we weinig uitzicht, maar het door de wolken lopen over de rotsige paden met naaldbomen om ons heen heeft toch ook wel iets mysterieus (je verwacht elk moment dat ergens een trol uit de bosjes springt om 'the one ring' van je op te eisen).

We rijden door naar Christchurch, en het is opvallend hoe druk ze daar nog bezig zijn de rotzooi op te ruimen van de 2011 earthquake; overal gestutte gebouwen en kranen die in de weer zijn nieuwe constructies op te werpen. Het Banks Peninsula dat om de hoek ligt is ook erg mooi en we doen er een flinke wandeling. Via het binnenland rijden we door naar Mount Cook, de hoogste bult in Nieuw Zeeland. Een prachtige alpine wandeling tussen besneeuwde toppen tot aan een gletsjer-meer, erg de moeite waard! Uiteindelijk komen we niet eens echt dicht bij Mount Cook zelf in de buurt, maar de omgeving is fantastisch, ook zeker de stop op de weg terug die we maken bij Lake Pukaki. We rijden door via Danseys Pass naar Dunedin, een wat mij betreft toffe stad; er hangt een relaxte sfeer, en overal zien we de meest waanzinnige graffity's op gebouwen (foto's volgen nog!). Onze reisgenoten zijn allemaal minder enthousiast, en het begint Liselot en mij wat te irriteren hoe weinig het ze interesseert; we komen er al snel achter dat ze deze trip dan ook alleen doen omdat ze om een of andere verzekeringstechnische reden niet eerder naar huis kunnen... lekker dan. We besluiten dan ook in ieder geval binnenkort eens een paar dagen voor onszelf te nemen.

We zetten koers naar de Caitlins en daar wacht ons een flinke verassing. We maken een paar mooie stops langs de route, maar als we op een gegeven moment stoppen aan de kust bij een camping zien we iemand in het water zitten. Het duurt even, maar het valt op dat er iets om hem of haar heen zwemt. Wat blijkt; er zitten dolfijnen en je kunt als je wilt zo het water in. Het is bewolkt en koud en we hebben geen wetsuits, maar ik laat het me geen twee keer vertellen, en Liselot volgt kort erna; zwembroek aan en richting het strandje! We krijgen nog een paar tips van mensen die er ook in zijn geweest om de dolfijnen te lokken en lopen dan het koude water in. Geen verkeerde keuze; het is echt tof hoe je daar steentjes tegen elkaar staat te tikken onder water en piepgeluiden maakt terwijl je haast staat te klappertanden, maar als die (zeldzame) Hector's dolphins dan langs komen springen vergeet je het allemaal. Bijzonder momentje (heb er filmpjes van, maar denk dat die tot thuis moeten wachten). We rijden door naar Invercargill, en we hebben met z'n tweeën de keuze gemaakt; we pakken voor drie dagen de ferry naar Stewart Island en gaan daar de driedaagse Rakiura track lopen.

De overtocht in zo'n kleine boot terwijl het golft als een gek; het slaat je op de maag maar gelukkkig houd ik het droog. We komen aan in Oban, de hoofdstad van het eiland, maar nog steeds kleiner dan Lutjebroek, en gaan meteen aan de wandel. De track zelf is mooi; stukken langs de kust en over het strand, door dichte bossen palmbomen en varens, en we hebben het onszelf gemakkelijk gemaakt door in hutten te overnachten. Geweldig mooie trip met eigenlijk maar één kanttekening ; we hebben helaas geen kiwi kunnen spotten. Niettemin erg geslaagd, en onze tweede overnight hike was zeker een succes, welke we afsluiten met een dikke kop warme chocolademelk in de lokale kroeg (het regende nogal de laatste dag). Als we terug komen op het zuid eiland gaat de trip verder, en we zijn eigenlijk al vrij snel weer klaar met onze gedeprimeerde reisgenoten, die blijkbaar niet begrijpen hoe je moet genieten als je op 20.000 km van huis zit en op vakantie bent. Nevermind, het staat voor ons eigenlijk al wel vast; we gaan binnen nu en een paar dagen lekker alleen verder. We hebben nog een cruise gepland bij Milford Sound in Fiordland, op zich erg mooi, maar man wat toeristisch, waarna we door rijden langs Queenstown en naar Wanaka. Daar zeggen we "toedeledokie" tegen jut & jul, die niet eens de tijd nemen om een uitstapje te maken naar het vlakbij gelegen Rob Roy glacier; Oef! wat mooi (ik ben bang dat zelfs de foto's niet echt gaan kunnen vertellen hoe gaaf het is als je vanaf een grote helling naar een bergpartij kijkt waar watervallen uit gletsjers stromen en samenvloeien tot een rivier in het dal van de vallei waar je over uit kijkt).

Omdat we weer helemaal op onszelf zijn moeten we echter wel een andere manier vinden om te gaan reizen, aangezien we zelf geen vervoer hebben. We besluiten in eerste instantie om een buspas aan te schaffen en reizen door naar Fox en Franz Josef glacier, waarbij we bij die laatste een ééndaagse wandeling doen die misschien nog wel mooier is qua track dan de Rakiura, enkel en alleen al omdat het geen uitgelegd grindpad is, maar over gladde rotsen klauteren langs watervalletjes en stroompjes water, en een hangbrug van zeker meer dan honderd meter lang over een afgrond. Enige waar de wandeling enigszins door wordt verstoord is het continue overvliegen van helikopters voor mensen die een hike willen maken op de gletsjer zelf. Ik begin me ondertussen dan ook wel een beetje te storen aan al dat toeristische gedoe (hypocriet, ik weet het) en aan het feit dat ze werkelijk waar overal geld aan je willen verdienen (en niet zo'n beetje ook) ten koste van klantenservice. Na Franz Josef besluiten we eens te proberen om te reizen met onze duim, en eigenlijk zijn we daar tot op heden nog niet weer mee gestopt. We liften door naar Hokitika; leuk dorpje en leuk strand, de greenstone capital van NZ, en daarna Arthur's Pass. We zetten daar onze tent op, doen een lange dagwandeling, en als we terug komen bij de tent moet ik concluderen dat er een gat ter grootte van een voetbal in onze tent zit. Are you ff-ing kidding me?! De verantwoordelijken; Kea's. Deze grote groene papegaai-achtigen ruiken blijkbaar ons brood door drie lagen (kunst)stof heen en hebben de hele bodem van de tent naar de filistijnen geholpen... lekker dan. Als we een dag later door reizen richting het noorden en wat chille lui ontmoeten waarmee we aan het strand kamperen, maakt een kiwi de klus aan onze tent af. En nee, niet kiwi als in de vogel, maar de inwoner van Nieuw Zeeland. Een of andere dronken droplul komt even bij het kampvuur staan te kletsen en rijdt bij het keren van z'n auto over onze tent, ik hoor het kraken terwijl ik nog bij het vuur sta. Helaas ben ik niet snel genoeg terug om z'n kenteken te zien (het is sowieso al donker) en bij inspectie blijkt de hele tent uit elkaar gescheurd (godzijdank lag Liselot nog niet in de tent omdat ik gevraagd had nog even bij het vuur te blijven en is hij niet over onze tassen gereden). Vooruit, de tent was toch al stuk, maar ik wenste dat karma 'm tegen een boom zou laten rijden.

Het laatste grote en mooie dat we doen vanaf dat moment tot aan waar we nu zitten (we slaan de pancake rocks van Punakaiki uiteraard niet over!) is de Abel Tasman coast track, en onze grootste uitdaging tot nu toe: Vier dagen en drie nachten wandelen en kamperen, en overleven op wat we in onze rugzakken hebben. We worden per watertaxi afgezet bij Totoranui, waar we onze tocht beginnen. De eerste twee dagen zijn geweldig; fantastisch weer en een mooie wandeling door de bergen langs de kust (we komen nog het karkas van een gestrande walvis tegen waarvan een man op een latere lift die blijkt whale expert te zijn ons vertelt dat het een Pilot whale is... of beter, was). De derde dag helaas regen aan één stuk door, zo'n gevalletje 'nat tot op de onderbroek' (zelfs met poncho en raincover) wat de sfeer even minder ten goede kwam, maar hey, het hoort er bij. Als het makkelijk zou zijn is het ook lang niet zo cool als het lukt, toch? De laatste dag blijft gelukkig droog, en als we terug zijn bij het startpunt hebben we een dikke 65 km in de benen, en komen we vermoeid en klam, maar voldaan, terug in ons hostel in Nelson. En bovendien, die schoenen zijn drie dagen later al weer helemaal droog.

We hebben daarna verder gelift naar Picton, de ferry terug naar het noord eiland genomen, en momenteel zitten we in Wanganui. De weersomstandigheden zijn niet echt goed genoeg om de Wanganui kayak trip te doen, waar we sowieso al over twijfelden, dus morgen willen we proberen naar Tongariro te komen om daar de crossing te doen langs mount Doom (die we eerder vanwege slecht weer hadden overgeslagen), maar of het gaat lukken is nog even de vraag. Het is erg winderig en het vriest en sneeuwt er momenteel als een gek, dus wellicht moeten we even geduld hebben voor we de tocht kunnen maken. Ook hebben we onze tickets terug naar Australië ondertussen geboekt; we vliegen op 26 april terug naar Melbourne. Het plan is dan om omhoog te reizen langs de east coast naar Cairns, en vanaf daar eens te zien waar we nog naar toe willen in Azië. Ik kan in ieder geval al wel aardig beloven dat ik eind Juli terug ben; dan is het geld sowieso wel een keer op. Ik ga morgen of de dag erna nog even wat mooie foto's uitzoeken bij dit verhaal, dan heeft iedereen er ook wat bij te kijken!

Hopelijk gaat de zomer bij jullie ook lekker inzetten, hier wordt het kouder en ik kan al uitkijken naar de temperaturen in Aussie of Azie!

En nu ga ik een tukkie doen :)

Tot snel!