Het laatste (lange) verhaal

Wannakam!

Door het vele gereis en drukte met andere dingen is het een tijd geleden dat ik wat geschreven heb, en dit nieuwe bericht zal ook meteen wel de laatste vanuit India worden, want over twee dagen gaan we alweer terug naar huis…

Sinds de vorige keer is het ‘echte’ backpacken begonnen, hoewel ik niet echt denk dat je daar over kunt spreken bij slechts zo’n twee weken rondtrekken. Desalniettemin is het een heel ander onderdeel van de reis geweest, want we hebben nu echt rondgereisd en veel bijzondere dorpjes en gebieden bezocht.

Nadat we op donderdag naar Mamalipuram waren geweest, was het ‘s anderdaags tijd voor een trip naar de tempel van Chidambaram, en de mangroven in de buurt daar van. Op de vrijdagochtend stond onze prive taxi klaar voor een twee uur durende rit richting het zuiden. Na al het bussen, een heel wat plezantere ervaring voor de verandering, om zonder al te veel gestuiter over de weg te suizen. Aangekomen bij de tempel vond ik het persoonlijk niet echt een bijzonder, omdat het gebouw niet echt veel toevoegde na de tempel die we in Madurai hadden gezien. De tempel zelf was veel minder fel qua kleuring en de grond was op het buitenplein zo heet dat je er niet kon stilstaan. We vervolgden onze weg naar de mangroven, waar we bij een klein kantoortje een roeiboot ticket kochten. Niet al te veel later zaten we in een klein bootje tegenover een Indiase man die op rustig tempo ons bootje over het meer richting de mangroven peddelde. Ik kreeg het gevoel dat ook dit een wat hopeloze bedoening zou worden toen we na bijna een half uur terecht in een vrij brede rivier met aan de kanten wat bomen met luchtwortels. Ik herinnerde me alleen op een bord te hebben gezien dat je ook kon vragen naar een ‘deep forest tour’ en dat deden we dan ook. De kosten hiervoor moesten worden bepaald met de roeiman; hij vroeg er zelf 100 roepie voor, en zonder afdingen gingen we akkoord omdat we toch vonden dat de man het verdiende gezien hij ons twee uur lang in de brandende zon zou rondvaren. De ‘deep forest tour’ was een niet te missen onderdeel van de mangroven vond ik, want we werden door smalle met bomen overdekte slootjes gevoerd, waarbij onze roeiman de peddels binnenboord moest halen, en ons voorttrok aan de luchtwotels van de bomen. Op het eind ving hij ook nog een kleine krab die we vervolgens ook even mochten vasthouden terwijl het beestje al bellen blazend zijwaarts over onze handen rende. Een erg tof stukje natuur en een prima besteedde middag, en bij terugkomst besloten we wat te eten in het restaurantje aan de kade. Het zou onze eerste ontmoeting worden met een restaurant zonder menukaart, waar we net als iedereen een banenenblad kregen voorgeschoteld dat we zelf met water moesten schoonmaken, om er vervolgens rijst en een aantal Indiase sauzen op te krijgen geserveerd. Aparte ervaring, maar het eten was zo erg pittig, en mijn maag nog zo erg zwak dat we zonder al te veel gegeten te hebben maar weer begonnen aan de terugreis. Bij terugkomst was de avond er een zoals vele anderen, en de volgende dag zou ons afscheid van Amaidi dan ook eindelijk aanbreken.

We stonden ‘s ochtends enigszins bijtijds op, want ik moest nog naar Pondicherry om nieuw schoeisel te kopen, aangezien mijn eigen sandalen een paar dagen eerder waren gestolen op het strand, en ik tot nu toe op schoenen had gelopen die ik had mogen lenen van een Chinese jongen die ook in ons guesthouse overnachtte. Een lastige klus, want op de een of andere manier verkochten ze geen sandalen voor mijn grote westerse voeten, dus uiteindelijk moest ik genoegen nemen met een stel laffe slippers. Eenmaal bepakt en bezakt begonnen we echter aan de reis, te beginnen met de bus naar Chennai, alwaar onze trein zou vertrekken. Een nog wat benauwde reis, omdat we te horen kregen dat de rit nog wel eens langer zou kunnen gaan duren dan we hadden ingecalculeerd, zeker omdat we in Chennai zelf ook nog naar het station moesten komen. Alles ging echter goed, en we klommen rond half negen onze ‘upper beds’ in voor onze eerste treinreis in de ‘sleeper class’ van een Indiase trein. Een knus gebeuren was het wel, en we maakten onze backpacks zo goed en kwaad het ging vast tussen de bedden, en gingen de nacht in op onze ietwat harde bedden.

De volgende ochtend werden we gewekt door thee-, koffie- en voedselmannen die al roepend door de trein heen en weer lopen “cha chacha chacha chai!” en “idli dosa dosa idli idli idli dosa!” (respectievelijk Indiase thee en ontbijt). We kwamen niet al te veel laten aan op onze eerste bestemming; Mysore. We vonden al snel onze weg naar een lokaal Travel Agency en boekten een butrip en een Jeep Safari met overnachting in een guesthouse, nabij een wildlife park in Mudumalai, totale kosten: Rs. 3400. ‘s Middags vertrok onze bus en we kwamen na onze meest hobbelige rit tot dan toe, aan in een klein dorpje temidden van de junglebossen. Tegen onze verwachting in wilde de eigenaar samen met ons meteen die avond in het donker de Jeep Safari doen, en stelde hij voor om de ochtend er na een hike te doen door de jungle; we gingen maar akkoord omdat zo’n wandeltocht ons wel aansprak. Die avond was het dus tijd om met de Jeep een tocht te maken, en als grote tegenvaller bleek het een ‘asfalt-safari’ te zijn; niks offroad, niks dwars door de natuur. Een beetje teleurgesteld kregen we echter nog wel olifanten, waterbuffels en bizons te zien tijdens de rit, maar we hoopten dat de ochtend iets beter zou opleveren. En jawel; het was erg prettig om een stuk door de bossen te wandelen, en hoewel we helaas niet een olifant kregen te zien, maar enkel gazellen (‘bad morning’ mompelde de gids) was het toch een stuk leuker geweest dan de avond er voor.
Bij terugkomst wilde ik eens vragen hoe het zat met de kosten van de hele overnachten en de Jeep Safari, want ik vond het allemaal niet erg hoogstaand, en dit bleek terecht; de eigenaar zette de kosten op een totaal van 1100 roepie. Dit hield in dat we flink bedonderd waren, want de kosten voor de bus waren slechts 300 roepie per persoon! Ik vroeg om een bon zodat we de volgende dag terug zouden kunnen gaan naar het Travel Agency. Onze dag vervolgde zich echter zoals gepland, en we stapten op de bus terug die ons eerst nog langs Ooty zou bregen, met als sightseeing punten de watervallen in de buurt, de thee plantages, botanische tuinen etc etc. De hele rit had meer weg van een Amerikaanse high speed chase, maar dan in een Indiase bus die ons op hoog tempo over smalle hobbelige bergweggetjes met veel haarspeldbochten langs de attracties voerde. Geen hoogtepunt dus, en bij terugkomst in Mysore brachten we onze nacht door in een hotelltje.

En toen… De volgende ochtend was het tijd om de mensen van het Travel Agency met hun oplichterij te confronteren. Natuurlijk was de baas er niet, en kregen we ook niks gedaan van het aanwezige pesoneel omdat die allemaal claimden van niks te weten en bij hoog en laag volhielden dat de baas de volgende ochtend alles met ons zou regelen (wij zouden dezelfde avond al weer vertrekken). Toen de man waarmee we aan tafel zaten zelfs ineens wegliep was bij ons de maat vol en besloten we dan maar gewoon naar het politiebureau te stappen. Zo gezegd zo gedaan, en we werden daadwerkelijk goed geholpen, want binnen een uur zat de weggelopen man met ons op het bureau, en zei hij al snel toe ons Rs. 1000 te retourneren. Al met al een vreemd gebeuren zo op een Indiaas politiebureau, zeker toen op een gegeven moment achter ons een jongen die al een half uur gehurkt tegen de muur had gezeten, fel werd toegesproken door een grote gezagvolle Indier in uniform, en er op de koop toe ook nog 3 klappen met de vlakke hand bij mocht incasseren (op dat moment kreeg zelfs ik het even benauwd). We bleven zelf echter volledig netjes en konden na ruim een uur het bureau uitlopen met een deel van ons geld terug (we hadden misschien aan kunnen dringen op meer, maar ik was al lang blij dat het afgehandeld was). In de middag bezochten we een groot paleis in de stad zelf, en namen daarna de bus naar Bangalore, waar onze trein naar de volgende bestemming zou vertrekken om half 11.

Een wederom was brakkige treinreis later kwamen we aan in Hospet, en we stapten al snel in een riksha die ons naar onze volgende bestemming zou brengen; Hampi. Er begon me ondertussen echter weer een wat naar gevoel van onwelheid te bekruipen, en tegen de tijd dat we in Hampi waren aangekomen en op zoek gingen naar een guesthouse om te overnachten werd m’n angst volledig bevestigd; ik ging weer ziek worden. Ik begon al snel een koorts te ontwikkelen, en de twee dagen die volgden bestonden voornamelijk uit in bed liggen, tot ruim 39 graden koorts, hoofdpijn, rugpijn van het gesjouw en liggen, en een ontzettende oorpijn bij elke poging tot slikken. Ik had de gehele tijd de angst dat ik een of andere tropische ziekte had opgelopen door al dan niet een muggenbeet, zelfs toen de dokter (die we op de ochtend van de tweede dag meteen maar hadden bezocht) concludeerde dat ik een ‘oral infection’ had, ofwel ‘some kind of influenza’. Ik was zelf niet helemaal overtuigd van dit oordeel, maar wonderwel werkte de tweede antibioticakuur die ik deze vakantie had gekregen vrij goed, en de derde en laatste dag in Hampi konden we alsnog gebruiken om het dorp te verkennen. Erg jammer was het dat onze tijd in dit ‘dorp van steen’ had gereduceerd tot een dag, want het was een geweldige plaats met mooie stenen sculpturen, tempels, en een erg knus winkelgedeelte. Bij deze bedank ik Rimke trouwens nog maar een keer voor de goede zorg!

Onze volgende treinrit zou ons naar Goa brengen, en dit beloofde een hele goedmaker te worden. Tegen het eind van de rit kwamen we met de trein door een natuurreservaat aan de rand van de streek ‘Goa’, en ik vond het echt helemaal geweldig. Heerlijk staan in de opening van de treindeuren (ja dat mag in India) terwijl we door een regenwoud achtig gebied werden gevoerd met prachtige bergen, bomen, en zelfs watervallen. Aangekomen in Goa viel het echter allemaal een beetje tegen, want doordat het gebied extreem toeristisch is, hebben we niet echt meer het gevoel gehad dat we in India zitten. Terwijl ik dit type zitten we in de hoofdstad van staat Goa, genaamd Panaji of Panjim. Over enkele uren stappen we op de bus naar Margao, waar onze laatste trein ons naar onze laatste bestemming zal brengen: Mumbai. Over minder dan twee dagen vertrekt daar ons vliegtuig tarug naar Nederland, onze hoofden gevuld met ervaringen en verhalen, onze camera’s gevuld met foto’s, en onze tassen gevuld met souvenirs. Het was mooi, maar stiekem heb ik ook wel zin om thuis te komen: Schone en rustigere straten, Nederlands eten, mijn eigen bed, en niet te vergeten; mijn eigen vrienden en familie!

Tot snel!

Sjouke