Iedereen moet er een keer aan geloven.

He lui!

Tijd voor een nieuw verhaal.
Bedankt voor al jullie reacties en mailtjes!

Om maar gelijk op te pakken waar ik vorige keer was gebleven; we zijn afgelopen zondag op uitstapje naar Madurai geweest. Bij het vroege ochtendgloren kwamen we aan met onze nachtbus na zes uur hobbelen. Het was 5 uur en nog donker. Enigszins brak van de reis, een aantal muggenbulten rijker en een aantal uren slaap te weinig, liepen we de stad in op zoek naar eten. Wie had verwacht dat dat moeilijk te krijgen zou zijn op zo'n tijdstip... Wij in ieder geval niet, want we hadden geen fatsoenlijk ontbijt meegenomen, sterker nog, niet eens iets wat voor een karig ontbijt doorging. We besloten daarom tot aan de tempel te lopen die we later nog van binnen wilden bekijken, onderweg zoekend naar een geopend voedselhuis. Wat al snel opviel was dat deze stad toch nog behoorlijk veel viezer was dan Pondi; menig afvalcontainer was enkel te berijken voor diegenen die het aandurfden om eerst 5 meter door de rotzooi te baggeren. Ook werd er beduidendmeer en agressiever gebedeld; kinderen die soms wel drie blokken achter je aan bleven lopen, en een oud vrouwetje dat zelfs niet tevreden was nadat we haar 2 roepie hadden gegeven. Hoe dan ook, iets voor zeven opende er een restaurantje waar we reeds een halfuur op de stoep hadden zitten te wachten, maar wat we aan ontbijt kregen was niet om over naar huis te schrijven (vandaar maar via dit blog); een soort opgekrulde vettige maar knapperige pannenkoek met een vreemd sausje. Onze nuchtere magen hadden graag getekend voor iets anders.

Met dit koningsmaal achter de kiezen besloten we dan maar naar de tempel te gaan. Een aantal grote en erg kleurige torens markeerde het gebied van het heiligdom. We lieten ons door een gids rondleiden, die ons uiteinlijk bij een winkeltje achterliet, vanwaar we vanaf het dak de stad en tempel konden overzien. De gids was vertrokken toen we terug kwamen, en we waren bijna verplicht iets te kopen in het winkeltje. Beginnend op de boven etage probeerde de winkelier ons erg dure beelden en kunstwerken tot steeds goedkopere producten te slijten, maar helaas zat er gewoon niks leuks tussen voor een studentenbudget.

Onze dag vervolgde zich met het scoren van een ontbijt bij een ondertussen geopende bakkerij. We peuzelden onze broodjes al te graag op, waarbij ons al snel stoelen werden aangeboden door de winkelier aan de overkant, omdat we op de stoep natuurlijk niet konden zitten. Een bij de winkel behorende riksha chauffeur kleefde vervolgens aan ons vast, en zou ons overal naar toe brengen zodra het voorwiel van zijn auto was gerepareerd door de garage twee winkels verderop. Uiteindelijk namen we de rit aan, en we bezochten eerst het paleis; een rotzooiig gevaarte, waar volgens europese normen de titel 'paleis' niet aan zou worden toegekend. Vervolgens zetten we koers naar het Gandhi-museum. Omdat we aankwamen terwijl de middagpauze bijna begon, besloten we eerst eens wat drinken en fruit te scoren in de buurt. Al snel bleef er een man met een fiets-riksha aan ons kleven, of hij ons niet alsjeblieft ergens heen kon brengen, want zijn arme drie kinderen...
Op negeermodus dronken en aten we wat, en liepen we vervolgens terug naar het museum om daar een tijdje in rond te wandelen. Toen we een uur later buiten kwamen stond daar nog steeds onze vriendelijke man van de fietsriks. Omdat we toch terug moesten besloten we de rit toch maar aan te nemen, een goede keuze bleek, want er volgde een voor ons bijzondere ervaring. Ploeterend zette het ielige manntje van een jaar of 40 de fiets in beweging door z'n gewicht van pedaal naar pedaal te brengen. Al snel vormden zich zweetplekken op zijn overhemd met gaten, toen hij ons verheven als prins en prinses in een tweezits in beweging probeerde te houden met de brandende zon aan de hemel. Het was weinig verwijderd van hartverscheurend om iemand zo te zien ploeteren voor de 50 roepie (een dollar) die we hadden afgesproken te betalen voor de rit. Eenmaal aangekomen waren we toch wel een beetje aangedaan, en gaven de man 70 roepie en een zakje koeken dat we eerder bij de bakker hadden gekocht. De beste man zwaaide ons nog een heel stuk uit terwijl we wegliepen, en ik kon de brok in m'n keel maar moeilijk wegwerken. Na dit gebeuren hebben we voor 5 keer het aan de fietsriskha chauffeur betaalde bedrag gegeten in een restaurantje. Hierna zochten we onze bus terug naar Pondi, klaar voor een rit stuiteren, ditmaal op de achterste rij van de bus waar je bij elke bult enkel centimeters uit je stoel gelanceerd wordt.

Na deze enerverende dag, en onrustige nacht, gingen we maandag meteen weer op tijd aan het werk bij Baby Sarah's. Eigenlijk waren de eerste dagen van deze week zoals we ze eerder hadden gehad. Ik werkte om de computers aan de praat te krijgen, iets wat overigens redelijk gelukt is, en we werkten met de kinderen en bedachten wat we nog meer konden doen om te helpen. Het enige verschil met de week er voor was, om eindelijk eens de titel van dit bericht binnen te koppen, dat ik er eindelijk aan moest geloven: ziek worden. Het viel op zich mee, en op woensdag stond ik redelijk opgeknapt naast mijn bed, terwijl Rimke toen juist aan de beurt was. Teveel details zal ik er niet over vertellen, maar na twee pittige maaltijden bij Baby Sarah's was het bij mij al snel weer malleur, en ben ik op dit moment nog steeds niet helemaal opgeknapt. Ook Rimke heeft nog wat last van de naweeen, maar hopelijk trekt het allemaal een beetje bij dit weekend.

De laatste drie dagen van deze week waren in ieder geval wel erg leuk op het weeshuis. We hebben het plan opgevat om schilderingen te maken op de muren van het ietwat saaie schoolpleintje van het nabij gelegen schooltje. De eerste taak was natuurlijk het schoonmaken en witten van de muren. Een dolkomisch gebeuren als je wordt bijgestaan door twee geestelijk gehandicapten, die met de grootst mogelijk glimlach elkaar drijf en drijfnat spuiten met water, en tijdens het verven binnen 5 minuten zelfs hun haar gewit hebben. Maar ook met de kinderen op het tehuis zelf kunnen we ondertussen steeds meer lol beleven, niet raar natuurlijk, omdat steeds meer kinderen een band met je beginnen te vormen; we worden elke dag warm onthaalt, en tot de bocht waarachter we verdwijnen bij vertrekt ook weer uitgezwaait. Een andere leuk moment was overigens een uitstapje dat we deden met de gehandicapten: Naar het strand! De rit in de bus was al een hele belevenis, met gegil en gelach, en ook op het strand konden de kinders zich prima vermaken met het zand, de golven, en een spelletje bal trappen.

Omdat op dit moment alle muren gewit zijn, gaan we aanstaande maandag beginnen met het beschilderen van de muren met o.a. dieren, met hulp van 'the artist' die dit soort dingen voor het weeshuis doet. Wat we de rest van het weekend gaan doen is nog niet helemaal duidelijk, maar we gaan in ieder geval zondag met de kinderen van Baby Sarah's naar een tekenwedstrijd voor gehandicapten, en het middagprogramma vullen we wellicht met wat schminken en wederom naar het strand. Tenslotte gaan we maandag eindelijk de grote gouden golfbal bezoeken; de Matrimandir (google het ding maar eens).

Voor zover deze update, ik geloof dat ik zo ondertussen ook wel weg moet uit dit internetcafe, omdat het al over sluitingstijd is.

Wederom binnenkort meer!

Sjouke