Baby Sarah's Home

Zo! Weer even de tijd gevonden om eens een internet cafe op te zoeken en m'n blog te voorzien van een nieuw verhaal.

Zoals de titel al aangeeft zijn we sinds het vorige bericht begonnen met werken in Baby Sarah's Home. We werden daar op woensdag ochtend per riksha heengebracht, een rit van een goed halfuur door het centrum van Pondicherry (of eigenlijk Puducherry zoals het tegenwoordig heet). We werden voorgesteld aan de directeur van het weeshuis, een erg aardige man, die vertelde dat ze een deel hebben waar de geestlijk gehandicapten en wezen wonen, en een schooltje in de buurt waar de (niet-gehandicapte) wezen en andere arme kinderen in de buurt hun lagere school kunnen volgen. Onder het genot van een Indiaas theetje vroeg de directeur (Khartik) in ieder geval aan mij of ik kon zorgen dat een aantal oude computers die ze hadden gekregen aan de praat werden gebracht, en werden voorzien van de nodige kabels en software.
Na een erg spontaan en interessant gesprek volgde er een rondleiding door het instituut. Een leuk moment was toen we ook het schooltje even bezochten, en elke klas waar we langs liepen de kinderen netjes op stonden en vroegen 'how are you?' Als een van ons dan vervolgens zei ' I'm fine, please sit down' gingen de kinderen praktisch synchroon weer netjes in hun stoeltjes zitten en verder met de les.

De ochtend van deze eerste dag bestond verder voornamelijk uit het observeren van de omgang met en activiteiten van de gehandicapten, hoewel je er natuurlijk donder op kunt zeggen dat deze af en toe toch wel kwijlende kinderen maar al te graag aan je arm hangen. Al met al was het toch best een leuk gebeuren, en 's middags besloten we een kijkje te nemen op het schooltje. Toen we binnen kwamen konden we nog heel even het laatste stuk van een les meemaken, en daarna was het tijd voor P.T. ofwel gymnastiek. Eigenlijk had dit meer weg van speelkwartier voor de kinderen, en wij verzorgden een spelletje tikkertje, en leerden op onze beurt van hun weer het Indiase spel 'Go'. Vrij vermoeiend wel zo op een zanderig schoolpleintje in de brandende zon. Daarom hebben we de avond ook lekker rustig afgesloten met een rijstgerecht in een lokaal restaurant.

De volgende dag was eigenlijk een beetje hetzelfde ingedeeld, hoewel ik de ochtend besteedde aan het 'sleutelen' aan de computers. Lastige taak als de spanning constant voor onbepaalde tijd uitvalt! (Een fenomeen dat overigens ook in het guesthouse te merken is; het wordt al snel een sauna als die grote propellor boven je bed besluit pauze te houden.) Ook het P.T. was weer een zweetkwartiertje voor ons, maar de kinderen leken zich opperbest te vermaken, en daar doe je het dan toch voor... Op het einde van deze dag hadden we dermate weinig puf over, dat we gewoon lekker wat soep, noodles en (sorry!) friet lieten bezorgen. We proeven ondertussen ook echt wel van de Indiase keuken, maar je wilt af en toe toch even aan thuis denken he.

Vandaag hebben we een aantal dingen geregeld, en hebben we het centrum van Auroville bezocht. Interessant dorp, gesticht in 1968, dat leeft naar het idee van hun in '73 overleden 'Mother': "Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and harmony, above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realise human unity." Dit dorp dat om een grote tempel de Matmandir is gebouwd (gaan we volgende week bezoeken) probeert zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn, en streeft naar eenheid en vrede. Verder hebben we in Pondicherry nog een tempel bezocht, zijn we gezegend door een olifant door middel van 'slurf-oplegging' en hebben we een andere heilige plaats bezocht.

Tenslotte hebben we gister kaarten gereserveerd voor de nachtbus naar Madurai, een plaats op zo'n 6 uur rijden afstand, waar een van de grootste tempels in de omgeving te vinden is. We vertrekken vanavond om 10 uur (half 7 in NL) en keren terug op zondag nacht, zodat we maandag lekker vermoeid ons weer kunnen laten afpeigeren door de kinderen!

Tot volgende keer!

Sjouke